Hiç uykum yok. Hiç uyuyamıyorum. Domuz gibi içiyorum. Ama gözlerimi kapalı bile tutamıyorum. Sabaha beş saat var. Annemi düşünüyorum. Nerededir şimdi? Aynada kendime bakıyorum bazen. Ve tek kelime etmesem bile vücudum yaşadıklarımı, hayattan ne anladığımı anlatmaya yetiyor.
12 Ağustos 2014 Salı
Bunu yağmurlar için söylerler. Eğer o şehirde olsaydım rüzgara karşı yürürdüm yine uzun uzun o zamanlar gibi hissetmezdim soğuk havayı ve bir şekilde evime dönerdim daha sakin soğuk yorganımın içine süzülürdüm uyurdum yürüdüysek şimdi sığamıyorum hiç bir yere ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder